در مواردى غیبت کردن جایز است ، به بعضى از موارد آن اشاره مى کنیم :
1 در مقام مشورت ؛ یعنى اگر شخصى درباره دیگرى مشورت خواست ، ما مى توانیم عیب هاى کسى که مورد مشورت است را به مشورت کننده بگوییم .
2 براى ردّ حرف ، عقیده باطل و اشخاصى که داراى چنین اعتقاداتى هستند، تا مبادا مردم دنباله رو آنها شوند.
3 براى گواهى دادن بر ضد خلافکار نزد قاضى . همان گونه که براى ردّ ادّعاهاى نابجا باید حقیقت را گفت .
4 براى ردّ گواهى شاهدى که مورد اطمینان نیست .
5 براى اظهار مظلومیّت ، بیان کردن ظلم ظالم مانعى ندارد.
6 کسى که بدون حیا و آشکارا گناه مى کند، غیبت ندارد.
7 براى تقیّه یا ردّ ادعاهاى پوچ ، غیبت مانعى ندارد. مثلاً مى گوید: من مجتهدم ، دکترم ، سیّد هستم ، و مى دانیم که او اهل این صفات نیست ، جایز است به مردم آگاهى دهیم که او اهل این صفات نیست .
