غیبت گاهى با زبان ، گاهى با اشاره ، گاهى با نوشتن ، گاهى با عکس ، شکل و مجسمه ، گاهى با تقلید کردن از او و گاهى با سکوت کردن مى باشد.
مثلاً مى گوید: حیف که دین جلو زبانم را گرفته است و با این کلمه به همه مى فهماند که فلانى عیب هاى زیادى دارد. و یا با گفتنِ الحمدللّه که ما گرفتار نشدیم ، مى فهماند که فلانى گرفتار شده است .
گاهى با عیب گرفتن از خود مى فهماند که دیگرى عیب دارد، مثلاً مى گوید: انسان ضعیف است ! ما همه کم صبریم ! یعنى او ضعیف و کم صبر است .
گاهى بعد از شنیدن غیبت مى گوید: سبحان اللّه ، اللّه اکبر و با این ذکر گوینده را براى ادامه دادن به غیبت تشویق مى کند، و گاهى با زبان مى گوید: غیبت نکنید، ولى قلباً دوست دارد بشنود، که این نفاق است
